Vrijdag 1 september wat onwennig gestart met het 4e jaar op de afdeling “Keramiek’ van de Academie te Arendonk. De weg er naar toe was met wat omwegen i.v.m. de reeds lang durende reconstructie werkzaamheden aan de doorgaande weg. Via de mail en een Sms-bericht waren we vroegtijdig op de hoogte gesteld van de goed aangeduide omleiding.
Het was goed om alle bekenden van het voorgaande academie jaar weer terug te zien; Nelleke, Ingrid, Angel, Karim, Lieve en Isolde. Helaas was, zoals er wacht Constance afgehaakt. Harry was nog steeds herstellende van de Covic-malaise en derhalve ook niet in staat om met hernieuwde energie aan zijn onderbroken 4e jaar te beginnen.
Tsja hoe nu verder? Omdat ik toch een grotere gipsen mal wilde maken voor het gieten van dunne platen ben ik daar alvast aan begonnen. Zo’n eerste dag hadden de docenten Leentje en Pascal hun handen vol aan een 8-tal eerstejaars.
Een week later hebben zowel Leentje als Pascal samen gezeten met Nelleke en mij en gevraagd wat onze plannen waren. Zij raadden mij af om in eerste instantie bezig te gaan met de mechanismen die ik wil gebruiken bij mijn ontwerpen, maar gaven het advies eerst te beginnen met een onderzoek naar mogelijkheden voor mijn ontwerpen en dit te realiseren aan de hand van schetsen en collages.
Pascal bevroeg mij naar mijn beweegredenen; wat wilde met mijn ontwerpen bereiken.
mijn antwoord daarop was: “verwondering en humor”. Daar moest ik het dan ook bij houden adviseerde zij mij.
Op internet las ik m.b.t. “Verwondering” een bericht over een zekere Hoogleraar Ab Dijksteehuis die schrijft over verwondering in zijn boek ‘Wie (niet) reist is gek’ het volgende: “De anatomie van verwondering: 1 Schrik, 2 Verbazing, 3 opgetogenheid.
OK, dan, we gaan het beleven in aanloop naar het 5e jaar.
Klei….het begin van een passie